Troetelbeessies

Dag 22 van mijn avontuur begint zoals elke ochtend om 7 uur. Na het vinden van alle spulletjes die ik vandaag nodig heb (dat is niet zo moeilijk in een kamer van 7 vierkante meter!) loop ik de trap op naar de eetzaal, waar de zon al door de glas-in-loodramen op de lange eettafels schijnt. Een gesprekje met de lieve vrouwen die in de keuken werken, toast en een eitje, en de routine-gesprekjes met iedereen die je tegenkomt (''hey, how are you?'' ''Good, thanks, how are you?'' ''Good! Have a good day!''), en dan begint de eerste les om 08.40 uur. 

Het is geweldig hoe vriendelijk en open mensen hier zijn. Rhodes voelt daardoor nu al als een thuis. Je bent nooit alleen, mensen onthouden je naam en nodigen je uit voor alles wat er in Grahamstown te doen is. Als ik heimwee heb, hoef ik alleen maar de common room van Canterbury House in te lopen om een paar dikke knuffels te krijgen. 

Het voelt hier op de campus heel veilig en ook heel rijk: als ik hier rondloop krijg ik niet het gevoel dat Zuid-Afrika de meeste ongelijkheid tussen arm en rijk ter wereld kent. Dat is anders als ik met een vriendin chocoladecake in de stad ga eten en er daarna drie volwassen mannen hun dankbaarheid uiten voor de restjes. Of als je door de township hier in Grahamstown rijdt en je hutjes van klei of minihuisjes met hele gezinnen daarin langs de grindweg ziet staan. Ik denk daar natuurlijk niet 24/7 aan, maar eten weggooien zonder schuldgevoel wordt daardoor wel een stukje moeilijker!

Naast het studeren blijft er gelukkig tijd genoeg over om te socializen met de geweldige groep internationals: we zijn binnen twee, drie dagen een hechte groep geworden, uitvalsbasis voor bier en uitgaan, koffie en ook tripjes (komend weekend staan Addo National Park en Port Elizabeth gepland!). 

Ehm...ja, en dan moet er ook nog gestudeerd worden. Gelukkig is dat geen ramp, want de meeste professoren hier zijn gepassioneerd en vertellen uit de losse pols een verhaal ZONDER powerpoint. Je moet me maar geloven als ik zeg dat een college ook zonder digitale middelen baie interessant kan zijn! Zo is mijn Afrikaanse professor op de maandag een toegewijd verteller met een domineestem en plotselinge stemverheffingen om je bij de les te houden. Van datzelfde vak staat er op donderdag een professor voor de klas om prachtige gedichten voor te dragen. Aan de colleges van ethnomusicologie is geen enkel touw vast te knopen (van het jaar 1600 naar 1950 terug naar 1800 in 5 minuten), maar ik krijg in ieder geval de kans om op maandag op de marimba te spelen en Afrikaanse muziek te horen (ook al heb ik geen idee uit welk tijdperk die muziek komt). En dan zijn er nog de colleges geschiedenis waarin Amerika de schuld krijgt van alles wat er in de wereld gebeurt. 

Kortom: studeren hier is een avontuur, maar wel ontzettend leuk door de passie van de docenten. De internationals zorgen ervoor dat ik altijd iemand heb om mee te chillen en de Afrikaanse zon maakt alles helemaal compleet. En o ja! Vanochtend tijdens het college Afrikaans kwam ik erachter dat ''huisdier'' wordt vertaald als ''troetelbeessie''. En hoewel je hier niet hardop mag zeggen dat Afrikaans klinkt als baby-Nederlands, is dat toch wel het schattigste woord dat ik ooit gehoord heb!

Ek is baie lief vir hulle vanuit het baie mooie Suid-Afrika!!!!