Aapjes kijken

13 oktober 2014 - Grahamstown, Zuid-Afrika

Wauw! Nog maar twee weken les en dan al examens! De tijd vliegt, en des te dichter ik bij mijn vertrek hier kom, des te dubbeler wordt mijn gevoel: ik mis iedereen enorm en heb ontzettend zin om weer naar huis te gaan, maar wat ga ik dit prachtige land missen!

Het is hier prachtig (maar waarschijnlijk werd dat al duidelijk in de vorige verhalen!), maar ook heel fascinerend om voor langere tijd in Zuid-Afrika te wonen. Zo hebben de mensen in de township hier vorige week banden op de weg in brand gestoken, omdat zij al voor de vierde dag geen water hebben (probeer dan maar eens je kinderen in leven te houden...); president Zuma heeft 246 miljoen rand (20 miljoen euro) aan belastinggelden gebruikt voor een aanbouw aan zijn villa en hij en het ANC verklaren vervolgens dat corruptie een westers concept is en niet in Zuid-Afrika bestaat; en de inmiddels door corruptie failliet gegane gemeente van Grahamstown wordt nu geholpen door een overheidsfunctionaris die...ahum...veroordeeld is voor corruptie. Heel 'interessant' om hier te wonen dus ;).

En dan gaat het campusleven hier gewoon door! Horrorfilmavondjes in Canterbury House, een multilanguage day (waar een Nederlands liedje voor publiek zingen opeens minder eng wordt, omdat toch niemand het verstaat! Of ja, misschien toch wel de Afrikaans sprekende mensen...) en heel, HEEL veel uurtjes in de Provost, een café in een oude gevangenis, doorbrengen en genieten van het zonn....oooo nee, wacht, die is er de afgelopen twee weken niet geweest. Het cliché van eeuwig zonnig klopt dus niet helemaal, al heb ik vorige week wel enorm genoten van het Allan Webb zwembad dat alleen beschikbaar is voor ons deel van de campus (lees: alleen mij, want 30 graden is nog steeds te koud voor Afrikaners om te zwemmen...), op de enige hete dag van de afgelopen tijd. 

Gelukkig zijn de internationale studenten zonaanbidders en hebben we dit weekend een tripje naar Tsitsikamma gemaakt. Zaterdag zijn we vroeg in de ochtend vertrokken in de Volkswagen Polo. En tja, aangezien dat plaatsje in de bergen 'maar' vier en een half uur rijden is, is dat prima te doen! Met Zeping uit China, Cameron uit Canada, Clemens uit Duitsland en Inge en ik uit het prachtige Nederland zijn we om 11 uur aangekomen bij Monkeyland: lieve aapjes die nog veel lievere baby-aapjes op hun rug of onder hun armpjes dragen. En die aapjes weten wat ze doen, want wanneer ze een schildpad zien lopen, springen ze erop en gebruiken ze het arme beest als voertuig. Hoe cool is dat, serieus?! Nadat we een toerist aangevallen zagen worden door een van die 'lieve, schattige' maar WILDE beestjes, en een jongetje in huilen uitbarstte omdat een 'lief, schattig' aapje zijn drankje afpakte, lieten we het park achter ons en staken we over voor Birds of Eden. In dit park leven allerlei soorten exotische vogels. Alhoewel: sommige waren niet héél exotisch, aangezien we (ik meen het serieus!) een waar gesprek hadden met een van de papegaaien. Hij begroette ons met 'hello!', kon een menselijke lach nabootsen en waarschuwde Inge to 'get down!'. Na wat roze flamingo's, blauwgele ara's (heb ik even gegoogeld...) en ehm, duiven, lieten we het vogelpark achter ons. 

De Atlantische oceaan is meestal ruig, en dat was inderdaad zaterdag ook het geval. Maarrrr je bent avontuurlijk of je bent het niet, dus besloten we tóch om de snorkelling gear aan te trekken en de golven in te gaan. Dat liep voor vier van ons goed af; arme Clemens kwam in te hoge, ruige golven terecht en moest als een idioot de rotsen opklimmen om uit het water te kunnen komen. Eigenlijk liep het voor ons alle vijf goed af, want we hoorden de volgende dag dat er heel veel haaien in dat gebied voorkomen...maar goed, we zijn levend bij het hostel aangekomen en hebben daar 's avonds heerlijk bij het kampvuur een biertje gedronken en de tamme geit geaaid die gezellig bij ons kwam zitten. 

De volgende dag was bungy jump dag! Sorry dat ik jullie nu teleurstel, maar ik ben niet gesprongen...helpt het als ik zeg dat het een sprong van 216 meter is? 'Gelukkig' kreeg ik wel een indruk van de hoogte door samen met de mensen die wél dapper waren de brug op te lopen: een heel goed idee van de bouwers om alleen gaas op de bodem van die loopbrug te plaatsen, waardoor ik met klamme handjes aan de overkant kwam...na de 'lach van overwinning' op hun gezicht hebben we nog een kayaktour gedaan in de zee, tussen prachtige hoge rotsen en grotten door. En na een fastfoodstop bij de KFC en een fijne autorit terug (Zehn Kleine Jägermeister was de grootste hit onderweg) voldaan 'thuis' in slaap gevallen.

Tja, en dan nu nog 50 dagen om het avontuur hier nog ietsje groter te maken: de Drakensbergen, Stellenbosch en Kaapstad komen er nog aan, maar voor nu: genieten van elke dag op deze prachtige campus, van lieve mensen en mijn knusse kamertje hier op St. Peter's Campus. Heel veel liefs en tot snel!

X

 

3 Reacties

  1. Martine:
    13 oktober 2014
    Hi Michelle, wat een leuk verhaal. Goed om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Ik sprak je moeder gezellig in de trein vanochtend. Jullie hebben het samen ook onwijs mooi gehad he! De tijd vliegt, dus geniet er nog even van!! X Martine
  2. Martine:
    13 oktober 2014
    Hi Michelle, wat een leuk verhaal. Goed om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Ik sprak je moeder gezellig in de trein vanochtend. Jullie hebben het samen ook onwijs mooi gehad he! De tijd vliegt, dus geniet er nog even van!! X Martine
  3. Agnès Schlüter:
    30 oktober 2014
    Leuk je verhalen, ontdek ze nu pas! Geniet van de laatste weken!
    X, Agnès